Budowa zewnętrzna
Wężowate ciało pokryte śluzowatą skórą, w której bardzo głęboko osadzone są drobniutkie, podłużnie owalne łuski. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa połączone są ze sobą i pozbawione twardych promieni. Nasada płetwy grzbietowej zaczyna się daleko poza zakończeniem płetw piersiowych. Brak płetw brzusznych. Węgorz żółty: grzbiet oliwkowobrązowy lub szarobrązowy. Strona brzuszna żółtawa. Węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym połysku. Samce uzyskują długość do 51 cm i ciężar 150 g, samice do 150 cm i 6 kg.
Tryb życia
Katadromiczna ryba wędrowna (to znaczy ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza). Po 4-10 latach od wstąpienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrześniu węgorz srebrzysty rozpoczyna wędrówkę do morza. Jego tarliska znajdują się w głębinach Morza Sargassowego. Tarło odbywa się wczesną wiosną po upływie półtora roku od początku wędrówki; po tarle wszystkie węgorze giną. Już jako węgorze wstępujące posuwają się wzdłuż brzegu w górę, pod prąd rzek. Wędrują zazwyczaj nocą. W tym czasie zaczynają się wybarwiać. Po pięciu latach życia wzrost samców ulega zahamowaniu. Trzymają się one w pobliżu wybrzeża, w przyujściowych odcinkach rzek i słonawych wodach. W odróżnieniu od nich samice wędrują daleko w górę rzek i cały czas rosną. Karłowate cykloidalne łuski tworzą się dopiero po kilku latach słodkowodnego życia. U dojrzewających ryb grzbiet przybiera czarne za barwienie, zaś boki są srebrzystobiałe
Odżywianie
Larwy w stadium „wierzbowego liścia” odżywiają się planktonem. Węgorze wstępujące – larwami owadów, drobnymi mięczakami, ślimakami i robakami. W zależności od rodzaju pobieranego pokarmu rozróżnia się węgorze wąskogłowe – których pokarm stanowią robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, małe mięczaki – oraz węgorze szerokogłowe odżywiające się rakami i rybami.
Rada wędkarska
Węgorz (Anguilla anguilla) - rodzi się tylko w jednym miejscu na świecie - w głębinach Morza Sargassowego, w Zatoce Meksykańskiej. Po wykluciu z jajeczek, maleńkie, przezroczyste larwy unoszone wodnymi prądami rozpoczynają długą, trwającą trzy lata wędrówkę przez ocean. Gdy dopływają do wybrzeży Europy, są już podobne do swoich rodziców. Małe węgorzyki wpływają do wielu europejskich rzek. Te, które spotykamy w polskich rzekach i jeziorach, pokonują jeszcze Morze Północne, Cieśninę Duńską i Bałtyk. W słodkich wodach węgorze przebywają 7 - 15 lat, osiągając w tym czasie wagę 1 - 4 kg. A potem z powrotem ów nie zbadany dotąd instynkt ciągnie je do morza. Przemierzają ocean i wracają do miejsca, w którym się urodziły. W Morzu Sargassowym składają ikrę, a po dokonaniu tarła giną. O węgorzach często opowiada się różne, dziwne historie. A to, że głównie odżywiają się padliną, a to, że wychodzą z wody i wędrują polami, zwłaszcza gdy rośnie na nich groch. Wszystko to brednie. Węgorz nie tknie nieświeżej przynęty. I bajką jest, że zwabi go zapach padliny. Reaguje natomiast na zapach krwi. Stąd często łowi się węgorze na martwą rybkę. Ale przynętę uśmiercić trzeba tuż przed założeniem na haczyk. Faktem jest, że nie można zostawić węgorza na mokrym piasku czy wilgotnej trawie, bo bardzo zręcznie i szybko ucieka, wykonując charakterystyczne, wężowate ruchy, ale nie prawdą jest, że może on przebyć dłuższą odległość.Jest to ryba niesłychanie żywotna. Potrafi przeżyć nawet kilkanaście godzin bez wody. Ciało ma ogromnie unerwione i nawet po nacięciu kręgosłupa (węgorze uśmierca się, nacinając kręgosłup w okolicach ogona), po ucięciu głowy tułów stale się jeszcze porusza. Na początkujących wędkarzach wywiera to duże wrażenie.Węgorz ma długie, obłe ciało, pokryte grubą skórą, w której znajdują się drobniutkie łuski. Górna część tułowia jest ciemna, brzuch prawie biały. Węgorz prowadzi nocny tryb życia. W ciągu dnia przebywa w ciemnych kryjówkach na dnie. O zmroku wychodzi na polowanie. Żywi się fauną denną i rybami. Pożera nieproporcjonalnie duże, w porównaniu do rozmiarów swego pyska, ryby. Przynętę bierze zdecydowanie i bardzo głęboko połyka. Próby uwolnienia haczyka są bez sensu. Trzeba po prostu żyłkę obciąć, a haczyk wydobyć dopiero podczas sprawiania ryby. Na ogół węgorza łowi się na wędkę przypadkowo. W jeziorach nie wolno bowiem wędkować w nocy i nie wolno używać jako przynęty rosówki. Ponieważ w parne dni, przed burzą węgorz zmianami ciśnienia zostaje pobudzony do żerowania, to podczas połowu na żywca, nawet w południe, można nieoczekiwanie wyciągnąć tę rybę. Znacznie częściej można złowić węgorza w rzece, za pomocą gruntówki. W nocy duże, piękne sztuki biorą na rosówki. Choć żywiec to najlepsza przynęta. Węgorz stosunkowo łatwo daje się wyholować, nie sprawiając wędkarzowi większych kłopotów. Ważne jest jednak, aby natychmiast po zacięciu podnieść rybę do góry. Jeśli zagapimy się i pozwolimy węgorzowi uchwycić się jakiejś przeszkody ogonem, mogą być kłopoty z wyholowaniem zdobyczy. Do połowów węgorza wystarczy żyłka o średnicy 0,35 mm. Natomiast haczyk powinien być duży i ostry. Jeśli łowimy w rzece nocą i spodziewamy się węgorzy, nie należy rozpalać ognisk. Nawet niewielkie ognisko w pobliżu wody wypłasza węgorze.Ryba ta pokryta jest cienką warstwą śluzu i bardzo łatwo wyślizguje się z rąk. Dlatego radzimy ją chwytać przez szmatę. Trzeba także uważać, aby nie pobrudzić ubrania tym śluzem. Pozostawia brzydkie i trudne do usunięcia plamy. I jeszcze jedno - krew węgorza zawiera jad, szkodliwie działający na serce i układ nerwowy. Nie wolno więc sprawiać tej ryby, jeśli się ma jakieś skaleczenia na rękach. W czasie przyrządzania węgorza jad z jego krwi rozkłada się w wysokiej temperaturze i traci toksyczne właściwości. Wymiar ochronny węgorza to 40 cm. W ciągu doby nie wolno złowić więcej niż cztery sztuki.