Budowa zewnętrzna
Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, głowa szeroka, masywna. Szeroki otwór gębowy. Łuski duże i grube. 44-46 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 11-12 promieni, w odbytowej jest ich 10-12. Zewnętrzna krawędź tej płetwy wypukła. Zęby gardłowe dwurzędowe, 2.5-5.2. Grzbiet brązowoszary z zielonkawym połyskiem, boki srebrzyste, często złociście lśniące. Brzuch białawy. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwone. Łuski są ciemno obramowane (rysunek sieci). Długość 30-40 cm, maksymalnie do 60 cm.
Tryb życia
Odporna, pospolicie występująca, stadna ryba. Starsze osobniki prowadzą samotny tryb życia. Tarło od kwietnia do czerwca. U samców pojawia się w tym okresie drobna wysypka tarłowa. Samce uzyskują dojrzałość płciową najczęściej po trzecim, samice zaś po czwartym roku życia. W ciągu dnia klenie stoją w głębokich dołach, pod nawisami brzegowymi i zwieszającymi się nadbrzeżnymi gałęziami. Te płochliwe ryby, przebywają w strefie otwartej wody, reagują ucieczką w głębinę na każdy nawet najmniejszy ruch w polu ich widzenia; wkrótce jednak ponownie pojawiają się pod jej powierzchnią.
Odżywianie
W wieku młodzieńczym robaki, skorupiaki, mięczaki, larwy owadów i owady z powietrza. Duże osobniki zjadają głównie małe ryby, żaby, przechodzące wylinkę raki a także drobne ssaki.
Ciekawostki
Kleń (Squalius cephalus) jest rybą odporną, mającą duże zdolności przystosowawcze. Umie sobie poradzić w różnych warunkach. Przede wszystkim nie jest wrażliwy na zanieczyszczenia wody i dlatego może być, w niektórych odcinkach naszych rzek rybą dominującą. Kleń występuje w większości wód płynących Europy. Można go spotkać także w wodach stojących, jeśli są połączone z rzekami lub potokami. Ma ciało wydłużone o wrzecionowatym kształcie. Charakterystyczna jest u tej ryby duża głowa i szeroki pysk. Ciało klenia pokryte jest dużymi łuskami o srebrzystym odcieniu z ciemnym obramowaniem. Płetwy ma czerwone. Sześcioletnia ryba osiąga zaledwie 25 cm długości i 0,25 kg wagi. Najczęstszym łupem wędkarzy są klenie o wadze 50 dkg. Bywa jednak, że łowi się także sztuki dwukilogramowe i większe. Rekordowy kleń złowiony w Polsce ważył 6 kg. Kleń z upodobaniem przebywa w wodach powierzchniowych, w pobliżu mostów, śluz, poprzecznych tam na rzekach. W pogodne letnie dni bardzo lubi wygrzewać się na słońcu - stoi nieruchomo tuż pod powierzchnią wody. Jest rybą wszystkożerną. Zjada glony i owady, szczątki roślin i robaki, nasiona i owoce wpadające do wody, a także małe rybki i żaby. Z wędkarskiego punktu widzenia jest to ryba bardzo interesująca. Można ją bowiem łowić różnymi sposobami i prawie przez cały rok. Mimo swojej żarłoczności, wcale nie jest łatwą zdobyczą, ponieważ jest ostrożny i nie zawsze decyduje się na połknięcie przynęty. Żeruje w różnych partiach wody, w zależności od pory roku i warunków atmosferycznych. Wiosną spotyka się go w wodach o niewielkiej głębokości i spokojnym nurcie. Żeruje wtedy przy dnie. Najlepiej łowić go wówczas na gruntówkę lub przepływankę. Bierze na rosówki oraz czerwone i białe robaki. W maju, gdy nad wodą pojawiają się chrabąszcze, znakomicie łowi się na nie klenie. Bardzo dobre rezultaty daje umieszczanie tej przynęty w zestawie z kulą wodną. W ciepłe, letnie dni klenie żerują w powierzchniowych partiach wody. Można je wówczas łowić na sztuczne muszki. Atrakcyjną metodą łowienia kleni jest "spław" przynęty (motyle, muchy, koniki polne) bez spławika i obciążenia. Puszcza się przynętę z nurtem na wysnuwanej do kilku metrów żyłce. Potem zamyka się kołowrotek i prowokuje rybę delikatnym stukaniem palcem w wędzisko w momencie lekkiego naciągania żyłki przez przynętę. Drgania szczytówki przenoszone na przynętę stwarzają wrażenie poruszania się owada. Bardzo często wtedy właśnie kleń atakuje. W chłodniejsze dni lata radzimy szukać kleni w głębszych partiach wody. Najlepiej łowić wtedy na gruntówkę. Przynętą wówczas mogą być czerwone robaki, gąsienice, groch. Kleń na ogół bierze gwałtownie, trzeba więc stale być przygotowanym do zacięcia. Dobre rezultaty dają także połowy klenia na spinning powierzchniowy. Tą metodą radzimy łowić w drugiej połowie lata, w sierpniu i wrześniu. Najskuteczniejsze są w tym przypadku małe obrotówki. Kleń stosunkowo łatwo daje się holować. Jego mięso nie zawsze jest smaczne.