Budowa zewnętrzna
Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, o krótkim szerokim trzonie ogonowym. Głowa długa, oczy duże. Pysk tępy, otwór gębowy dolny. Na górnej szczęce dwa krótkie wąsiki, które odchylone do tyłu sięgają co najwyżej środka oka. Łuski duże, 40-42 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 9-10 promieni. W płetwie odbytowej jest ich 8-9. Płetwa ogonowa (tak jak u wszystkich gatunków kiełbi) rozwidlona. Zęby gardłowe dwurzędowe, (2)3.5-5.3(2). Grzbiet brązowoczarniawy, brązowozielonkawy lub brązowoniebieskawy. Boki jaśniejsze z długim szeregiem ciemnych, fioletowo do niebieskawo połyskujących plam. Brzuch białawy, lśniący, na płetwach nieparzystych ciemne punkty. Długość 8-14 cm, maksymalnie 20 cm.
Występowanie
W szybko płynących wodach krain pstrąga, lipienia i brzany oraz w przybrzeżnej strefie czystych, zasobnych w tlen jezior o żwirowym lub piaszczystym dnie. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie Zachodniej, Środkowej i
Tryb życia
Towarzyska, żywa przydenna ryba spędzająca ciepłe letnie miesiące na płyciznach. Na zimę schodzi do głębszych miejsc, gdzie zimuje. Tarło w maju i czerwcu. W tym okresie na głowie i przedniej części ciała pojawia się wysypka tarłowa.
Odżywianie
Robaki, skorupiaki, larwy owadów, a także ikra ryb.
Ciekawostki
Kiełb - jest to ryba, którą interesują się wędkarze tylko i wyłącznie jako żywą przynętą. Niesłusznie. Bo choć kiełb jest mały, to jednak ma niezwykle smaczne mięso. We Francji na przykład kiełbie opiekane w cieście to wykwintne i cenione przez smakoszy danie. Ryba ta świetnie nadaje się także na uchę. Ale wszystko to nie zmienia oczywiście faktu, że kiełb to doskonały żywiec. Jest energiczny, ruchliwy, znakomicie prowokuje drapieżniki do ataku. Na kiełbia doskonale bierze sandacz, okoń, a także szczupak. Dorasta przeciętnie do 15 cm długości. Charakteryzuje się wrzecionowatym kształtem ciała, szarozielonym grzbietem i srebrzystymi bokami. Ciało kiełbia pokryte jest okrągłymi, ciemnymi plamami. W kącikach warg ma kiełb po jednym krótkim wąsiku z każdej strony. Kiełb jest rybą pospolitą, masowo występującą w wodach wolno płynących i stojących. Najczęściej trzyma się miejsc o dnie piaszczystym lub po-krytym drobnymi kamieniami. Żyje w stadach. Jest rybą stale głodną, rzucającą się na każdy żywy pokarm. Najlepiej bierze na larwy chruścika, czerwone robaczki, jętki, małe koniki polne. Ale potrafi także poradzić sobie z rosówką. Często bywa, że wędkarz polujący rosówką na "coś większego" wyciąga z wody dziesięciocentymetrowe kiełbie. Stadko tych żarłocznych rybek potrafi w błyskawicznym tempie rozprawić się z każdą przynętą. Jeśli podczas połowów gruntówką natrafimy na kiełbie, to podobnie jak w przypadku jazgarzy, jedynym wyjściem jest zmiana miejsca połowu. Szkoda czasu i przynęty. Kiełb bierze zdecydowanie, o czym świadczy zatapiany spławik. Łowimy tę rybkę lekką wędką, w rzekach - na przepływankę, w wodach stojących - metodą spławikową.