Przeciętnie głowacica osiąga 80 do 100 cm długości, ważąc przy tym 5–10 kg. Piętnastoletnie osobniki mogą
mierzyć 150 cm i osiągać masę 52 kg. Największy złowiony osobnik mierzył 183 cm i ważył 60 kg.
Budowa zewnętrzna:
Ciało wydłużone, wrzecionowate, okrągłe w przekroju. Głowa duża, lekko spłaszczona, z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Pysk uzbrojony jest w 4–8 hakowate zęby umieszczone w jednym rzędzie. Pierwsze łuki skrzelowe zaopatrzone są w 16–18 wyrostków filtracyjnych. Głowacica posiada względnie dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne.
Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki.
Występowanie:
Ze względu na swoje pierwotne występowanie w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju zwana jest łososiem Dunaju. Obecnie występuje również w Renie i jego dorzeczu. Zaaklimatyzowała się także w rzekach gór Atlasu w Maroku, gdzie temperatura wody dochodzi do 26 stopni C. Jednak tam nie może rozmnażać się naturalnie.
W Polsce występuje w Czarnej Orawie dopływie Wagu oraz w rzekach zarybianych tym gatunkiem. Są to Poprad, Dunajec, San, Raba, Skawa, Soła, Nysa Kłodzka, Bóbr, Gwda oraz w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy szacuje się na 1500–2000 dorosłych osobników.
Potrzebuje wód zimnych dobrze natlenionych, szybko płynących o kamienistym dnie. Najliczniej występuje w rzekach ze żwirowym lub kamienistym dnem. Żyje samotnie. Jest rybą stanowiskową, zażarcie broniącą swego ściśle określonego terytorium przed wszelkimi konkurentami. Najchętniej przebywa w głębszych partiach wód o silnym nurcie. Odznacza się tolerancją ekologiczną, może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach.
Rozmnażanie:
Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 3–4 lat, a samce w wieku 4-5 lat. Przed tarłem ubarwienie samców ciemnieje, a boki stają się ciemnoczerwone. Samice nie przybierają barw godowych. Tarło odbywa się wiosną – w marcu i kwietniu, gdy temperatura wody osiąga 8–10 stopni. U samców tworzy się tak zwany hak tarłowy, czyli szczęka dolna o haczykowatym, kształcie. Grubieje im jednocześnie skóra – cecha niezbędna podczas gwałtownych walk z rywalami na tarliskach. W poszukiwaniu odpowiednich warunków do odbycia godów ryby wędrują w górę rzek lub w niewielkie pobliskie strumienie, gdzie w płytkich, ale bogatych w tlen miejscach wykopują w żwirowym dnie jamy. Samica uderzeniami ogona w żwirowe kamieniste dno robi wgłębienie, gdzie składa ikrę. Przyjmuje się, że na 1 kg masy samicy przypada 1000 jaj. Ikra o średnicy 4–6 mm ma barwę pomarańczową. Ze względu na stosunkowo późną porę tarła larwy głowacicy rozwijają się znacznie szybciej niż innych łososiowatych, bowiem woda jest już cieplejsza. Okres wylęgania w temperaturze 7–9 stopni Celsjusza trwa około 38 dni. Larwy wykluwają się najczęściej pod koniec maja bądź na początku czerwca. Po zużyciu zapasów woreczka żółtkowego (około 2 tygodnie) odżywiają się bezkręgowcami i skorupiakami, później małymi rybkami. Najczęściej są to strzeble potokowe, świnka i inne ryby karpiowate. Młode rosną bardzo szybko, po roku osiągają długość 16 cm. Przez okres młodociany (3 lata) mają brązowe ubarwienie z kilkunastoma stalowoszarymi poprzecznymi pasami.
Odżywianie:
Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby,
małe ssaki i ptaki wodne.
Wielkość ryb jakie jest w stanie połknąć stanowi około 35% jej długości.
Głowacica (Hucho hucho) - jest największą rybą łososiowatą. Jest spokrewniona z rybami z rodzaju Salvelinus, jej naturalny zasięg ogranicza się do górskiej i podgórskiej strefy Dunaju. Typowymi rzekami głowacicowymi są górna część Dunaju, Orawy, Turcy, Wagu oraz Hornad, Poprad i Dunajec. Ma ona długie, walcowate ciało z wyciągniętą, wielką głową zaopatrzoną w wielkie i silne, uzębione szczęki. W płetwie grzbietowej znajdują się 3-4 twarde promienie i 9-10 miękkich, w płetwie odbytowej 4-5 twardych i 7-9 miękkich promieni. Ubarwienie ciała jest brunatne do brunatnoczerwonego z zielonym odcieniem. Brzuch jest szarobiały lub żółtawy. U niedojrzałych głowacic nie występuje barwa brunatna. Są one srebrzyste z poprzecznymi ciemnymi pręgami. Żyje w podgórskich obszarach wraz z brzaną, certą i lipieniem. Zazwyczaj dojrzewa w wieku 5-6 lat, gdy osiągnie masę 1,5 kg. Na tarło udaje się w górę, pod prąd, daleko od swojego stanowiska. Trze się wiosną, najczęściej w kwietniu lub maju, gdy temperatura wody osiągnie 10 °C. Samica składa od 1000 do 2000 ziarn ikry na l kg masy ciała. Młode głowacice odżywiają się podobnie jak pstrągi, dorosłe zaś zjadają głównie ryby. Tempo wzrostu głowacic jest szybkie. W piątym roku życia osiągają one długość 45-72 cm. Największy złowiony dotychczas okaz głowacicy pochodził z Dunaju i ważył 52 kg. Głowacica ze względu na swoje rozmiary oraz wyśmienite mięso jest bardzo cenną i poszukiwaną rybą łososiowatą.