Wielki Jubileuszowy Konkurs Pisarski "#GWP Opowiadanie" Rozstrzygnięty. Nagrody przyznane i prawie doręczone.

Całość składa się z się siedemnastu opowiadań - rozdziałów oraz wstępu. "O sobie i Świnioryjach".

Przytoczę tu część o Świnioryjach.

​

          Cykl opowiadań pod tytułem „Pewnego razu w Świnioryjach” zrodził się, jak większość moich opowiadań, z przypadku, z potrzeby chwili. Teraz nie pamiętam już, czy było to jedno z ćwiczeń na facebookowej grupie warsztatowej, czy po prostu post na „temat”. Przyznaję, że inspiracją w pewnym stopniu była też twórczość jednego z moich ulubionych autorów. Bohaterowie urodzili się naturalnie, najpierw Waldek (choć jest młodszy). No cóż, już samo jego nazwisko sugeruje, że nie jest on doskonały, więc musiałem dać mu jakąś podporę, kogoś, kto go zawsze wesprze i nigdy nie zdradzi. I w ten sposób zrodził się Mundek Waśka, wielki i silny, może niekoniecznie tak bystry, jak Waldek, ale świetnie się  uzupełniają. A dalej to już było z górki, choć czasami trzeba było podejść pod kolejną, żeby znowu mogło być z górki itd., itd.

            Cykl powstał w niespełna pół roku, a pisanie go dało mi tyleż radości, co przysporzyło zmartwień. Nie potrafię powiedzieć, czy za parę lat nie zapragnę znów zanurzyć się w te sielskie, „pszenno-buraczane”  klimaty. A wtedy, kto wie, co może się jeszcze wydarzyć.

            Zdaję sobie sprawę, że moje opowiadania o dwóch takich, co  nie buchnęli Księżyca, ale nieźle namieszali w Świnioryjach, nie każdemu przypadną do gustu, ale jeśli choć parę osób czytając je uśmiechnie się, to było warto.

​

            Bo jak powiedział kiedyś William Szekspir – "Życie nie jest ani lepsze, ani gorsze od naszych marzeń. Jest od nich zupełnie inne". Więc śmiejmy się z życia, takiego, jakim jest, a może stanie się lepsze nawet od naszych marzeń…